I think I've mused on this before, but me thinks one of the reasons I liked Lunes by Spongecola was because it goes in a way similarly and surreally to a very old, uh mush-like, poem of mine, Prom Night o_O

--

Prom Night

kahit hindi ako lumingon
nandyan ka, malapit sa akin
alam kong tinitingnan mo ako
at may nais kang sabihin

kinunwari kong di kita napapansin
para saktan ka ng kaunti
ngunit alam kong nakikita mo
ang lubos kong pagkukunwari

unti-unti lumapit ka
iniisip kung ano ang sasabihin
para namang hindi mo ko kilala
pakikingan kita, at diringgin

alam mo, minahal na rin kita
kahit na ganyan ka
siguro, hindi ko lang sinabi
para di ka sa 'kin umasa

hindi ko na rin ipagkakaila
na masaya ako pag kasama ka
nagustuhan ko ang ngiti mo e
saka ang tawa sa yong mukha

pero eto ka ngayon
nasa harap ko at nagmumuni
nagkwento ng kaunti
hanggang sa umabot ang gabi

ano ba talaga?
marami pa kong gagawin
kung titingnan mo lang ako
e ? di yun na lang tanawin

napatingala tayo, tapos, may bituin
nahulog sa dilim ng langit
nginitian mo ko ng 'yong mata
kinuha 'ng kamay ko ng pilit

"isang sayaw?", tanong ? sa 'kin
"sige na nga", dahil gusto ko rin
nalambing ako ng yong hiling
sinabayan ang kumpas ng tugtugin ...

--

Lunes by Spongecola

Dahan-dahang lumalamig
Unti-unting dumidilim
Sa saliw ng 'yong pagtingin
Ang oras ay...

Bumibilis
Kumakaripas
Naghihintay na lang
Kasama ng ulan

At ayokong magising
Sa umagang nang-aakit mabuksan
Naninimtim, 'di alam
Walang patutunguhan

'Di mapigilan ang pag-ngiti
Paglaya mo'y minimithi
Nagyayaya nang makisayaw
Ang himig ay...

Nang-aaliw
Isang pagdiriwang
Sa ilalim ng bituin
Sa liwanag ng buwan

At ayokong magising
Sa umagang nang-aakit mabuksan
Naninimtim, 'di alam
Walang patutunguhan

Ayoko na
Hindi sinasadya
Hindi ko sinasadya